Çok Kızdım Size

Herkes kafasına göre bir şeye üzlüyor. Hiç mi ortak vicdanınız yok sizin? Biri yakılan müslümanlara üzülür, diğeri Afrika'daki aç çocuklara, beriki Srebrenica'daki katliama. Biri bas bas bağırıyor Madımak diye, diğeri de sokaktaki köpeklere bir kap su koyun diye yalvarıyor. Hepsi iyi hoş da neden tek kişi hepsini kendine dert edinmiyor. O minik yürekleriniz yetmiyor mu dünya'daki KOCAMAN adeletsizliğe? Nedir yani müslümanın ölürken canı daha çok mu yanıyor? Sokaktaki köpekler sussuzluktan ölür de Afrika'nın köyündeki çocuklar ölmez mi? Tinerci çocuklar ateist de Deniz Fenerindekiler cennetlik mi?

Sen sıcacık evinde veya klimanın altında çivisi çıkmış Facebook'a ileti yazınca karnı doyuyor mu o çocukların, ölüler diriliyor mu? Herkes mutlu olmuyor ama sen mutlu uyuyorsundur. Dünyayı kurtardım yatabilirim diyorsun. Bilgi'de okuyup tatilinde interrail yapıyorsun, sonra gelip bize maval okuyorsun. Ay aman ne büyük iş. Birine üzülüyorsun kendini insan sanıyorsun!

Nerede ayrıldınız siz böyle? Sizi kim bu hale soktu allasen? Çocukken hani insan düşünmez ya arkadaşını, siyahi mi sarışın mı, maymuna mı tapıyor ağaca mı umrunda olmaz. Beraber gülersin, beraber düşer ağlarsın, bisikletle gizlice mahalle turu yaparsın, ilk aşkını beraber yaşarsın. O masumiyeti hangi yaşta bıraktık biz? Kendime  de pay biçiyorum elbet. Ama ben sizin kadar uçmadım arkadaş. Ben insanlığıma yedirmem bunu. Ölen müslümansa üzülüyorsun da hristiyan bir toplum katledilse umrunda olmayacak yani! Vah yazık bizim insanlığımıza, sizin insanlığınıza.


Küçük bir hatırlatma; herşeyden önce hepimiz insanız ve her canlının yaşamaya hakkı vardır!