Benim hayatım boyunca bir kahramanım olmadı. İşte bu adam/kadın gibi olmalıyım, o bana örnek oldu diye birşeyim yok. İyi mi kötü mü bilmiyorum. Olması gerekmez bence de. Herkes hayatta ne kadar kendi kahramanı olursa o kadar mutlu ve başarılı oluyor. Ben 20 sene sonra dönüp bakınca evet işte olmak istediğim buydu, yine olsa aynı hayatı yaşar bu bedene girerim demek istiyorum. Falanca kişi gibi oldum çok mutluyum diye bir düşünce beni mutlu edemez. Bu çok kendimi beğenmiş olduğumdan veya başkalarını soyutladığımdan değil elbette. Başkalarından örnek aldığım, özendiğim illa ki oluyor ama ben "ben" olmadan başkası olmak niye isteyeyim ki? Şimdiye kadar girdiğim tüm zor durumlardan da yine ben kendimi kurtardım. Kimse düştüğümde elimden tutup kaldırmadı ya da güç alacak benden başka bir sebebim olmadı, olmayacak. Aynı olmak istemiyorum, aykırı olmak ya da sıradan olmak da istemiyorum, sadece istediğim, özgün olmak. Kendi derinliklerime dalıp, yüzmek ve saklı mercanlarımda kendi benliğimi bulmak, istediğim kadarını dünyaya açmak istiyorum. Biliyorum ki içimde daha benim bile bilmediğim bir sürü güzel şey var ve ömür boyu onları arayıp saklandıkları yerden çıkarmak kadar beni mutlu eden birşey olmayacak. Çünkü ben önce kendimi keşfetmek ve kendimi sevmek istiyorum, kimsenin beni sevmediği kadar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder